Rozdział 1

Violetta

Wstałam wcześnie, ponieważ nie chciałam się spóźnić do Studia. Poszłam w stronę łazienki, ale była zajęta. 
-Można szybciej?!-krzyknęłam.
-Nie!-usłyszałam nieznajomy głos.
Po pół godziny później ta osoba wyszła z łazienki i zobaczyłam jakiegoś chłopaka.
-No hej.-odezwał się.
-Cześć.-powiedziałam lekko przestraszona.-Kim ty w ogóle jesteś co?! I co robisz w tym domu?!-naskoczyłam na niego.
-A no tak.-zaczął wyjaśniać.-Jestem Federico.-to nie dało mi zbyt wiele do myślenia.-Twój kuzyn? Bawiliśmy się razem w dzieciństwie.-kontynuował.
-Być może...-powiedziałam.-Śpieszę się.-weszłam do łazienki i zamknęłam drzwi.
Umyłam zęby, nałożyłam makijaż i się przebrałam ;D Weszłam do pokoju po pamiętnik i torebkę.
-Wychodzę!!!-krzyknęłam na cały dom.
Ten dzień musiał być moim pechowym, bo zaczęło padać. Pobiegłam do Studia, ale kawałeczek przed Studiem poślizgnęłam się i upadłam jednak odwróciłam się i zobaczyłam Tomasa, który mnie trzymał. Spojrzałam w jego oczy, chciałam się od nich oderwać, ale nie mogłam. On też patrzył na mnie jak wryty. Nasze twarze zaczęły się zbliżać. Po chwili jego usta i moje złączyły się. To była bardzo magiczna chwila, nie czułam tego w żadnym pocałunku z Leónem...

Francesca

(Od autorki: przepraszam że nie tak jak w prologu, ale miałam taki pomysł.)Lecę z rodzinką do Buenos Aires, zacznę naukę w prestiżowej szkole muzycznej-Studio 21. 

-Luca, oddaj moje orzeszki!-wrzasnęłam na mojego brata, a raczej brata idiotę.

-Weź se drugie.-odpowiedział spokojnie.

-To ty se weź a moje mi oddaj.-powiedziałam ironicznie.

-Siedzisz z brzegu.-powiedział włączając film na laptopie.

-Jesteś najgorszym bratem na świecie.-powiedziałam po czym odwróciłam się i obraziłam.

-Ej, no Fran.

-...-tak zwany milczący foch, na co on zaczął mnie łaskotać.-Ty mnie w ogóle nie lubisz.-powiedziałam przez śmiech który wymuszały łaskotki. 

-Dzieci przestańcie.-mówiła mama.

-Luca, przestań.-powiedziałam.-A teraz mamo. Nie jesteśmy dziećmi!-lekko krzyknęłam ze śmiechem.

-Dobrze, ale zachowujcie się.

-Tak, tak.-odparł idiota siedzący obok mnie i znów chciał zacząć mnie łaskotać.

-Ani mi się waż.

-Ważę się.

-Głupek!-walnęłam go książką.

-Bolało. Co ty za cegłę czytasz?-uśmiechnął się.

-To jest słownik hiszpańskiego idioto.

-Hehe.-zaśmiał się i oglądał film.

Ale ja mam głupiego brata.-też mam przemyślenia xD Moja mina posmutniała.

-Co jest?-zapytał Luca.

-Nic.-odpowiedziałam nadal smutna.

-Wiem że coś.-naciskał.

-Dobra coś.

-Ale co?

-Bo, we Włoszech miałam najlepszych przyjaciół i...-zatrzymałam się.

-I...?

-A co cię to?

-Obchodzi. Gadaj.

-I... Alesandro...-zrobiło mi się bardziej smutno.

-Dlaczego tak za nim tęsknisz byliście przyjaciółmi.

-Właśnie, przyjaciółmi.-westchnęłam.

-Mam rozumieć że...?

-Tak.-przerwałam mu w celu uniknięcia kontynuacji tematu.

-Znajdziesz kogoś w Argentynie.-pocieszał mnie.

-Nie, nic takiego się nie stanie.-nie do końca zamknęłam temat.-Jadę tam tylko do szkoły, jak skończę szkołę wrócę do Włoch.-powiedziałam mu a on zaczął się śmiać.-Co ci?

-No chyba tak szybko nie wrócisz.-śmiał się dalej.

-Dlaczego?-zapytałam lekko przerażona. 

-Rodzice, planują otworzyć restaurację.
-Co?!-krzyknęłam.-Kiedy zamierzaliście mi powiedzieć?-zwróciłam się do nich.
-Właśnie teraz.-te ich nieszczere uśmiechy.-Jeszcze jest jedna sprawa.
-Słucham.-powiedziałam przerażona, wiedziałam że to coś korzystnego dla nich nie dla mnie.
-Nie będziesz chodzić do Studia.
-Słucham?!
-No tak, przemyśleliśmy to i będziesz razem z Lucą zajmować się restauracją.
Myślałam że zaraz wyskoczę z samolotu, oni zawsze tacy są :( 
-Przecież już mnie zapisaliście na listę do przesłuchań.
-Zadzwoniliśmy do dyrektora żeby cię wykreślił.-łzy napłynęły do moich oczu.
-Nienawidzę was!-krzyknęłam i przesiadłam się na inne siedzenie.

Violetta

-Tomas to było niesamowite!-wykrzyknęłam gdy już mnie postawił.

-Tak.-uśmiechnął się, ale zaraz posmutniał.-Ale ty jesteś z Leonem.

-Może udawajmy że nic się nie stało?

-Jeśli tego chcesz.-a ja uśmiechnęłam się i poszłam do Studia.

Marco

Wracam z weekendu u rodzinki w Meksyku. Obok mnie usiadła przed chwilę jakaś dziewczyna.

-Cześć.-zacząłem rozmowę.

-Hej.-odpowiedziała bez większego zainteresowania.

-Mam na imię Marco.

-Miło cię poznać. Ja mam na imię Francesca, ale wolę jak na mnie mówią Fran.-uśmiechnęła się.

-Dokąd lecisz?

-Do Buenos Aires w którym miałam się uczyć muzyki w Studio 21, ale moi wspaniali rodzice, postanowili że jednak nie będę się uczyć tylko będę pracować w ich restauracji.-patrzyłem na nią z zainteresowaniem.-Zanudzam cię.

-Wcale nie. Ja się uczę w Studio 21.
-Zazdroszczę ci.
-W sumie to masz czego.-uśmiechnąłem się.-A nie możesz się zapisać tak żeby nie wiedzieli?
-Nie, szybko by się dowiedzieli.-zaczęła coś czytać.
-Ale tak szybko się chyba nie poddasz?
-Czy ja wiem...
-A co czytasz?
-Słownik xD
-Jakiego języka?
-Hiszpańskiego.
-Ale go umiesz.
-Wiem, ale jeszcze jakaś tam gramatyka czy coś. Tak mi powiedziała nauczycielka że mam się tego uczyć.
-Aha.
-Idę do toalety.-poszła, a ja zacząłem słuchać muzyki. 

Violetta

Poszłam do sali muzycznej, a tam spotkałam Tomasa.

-Tomas musimy porozmawiać.

-O czym?

-O tym co się stało. 

-Przecież mieliśmy udawać że nic się nie stało...-powiedział.
-Tomas, ja... my nie możemy kryć się z uczuciami.
-Ale ty jesteś z...-nie dokończył bo do sali wszedł...
***
Kto wszedł do sali?
Czy Francesca będzie uczyć się w Studio?
Między Marco i Francescą będzie coś więcej?
Czy Tomas i Violetta będą razem?
Nudny bo tylko ciągle to samo xD Ja tak uważam, ale piszcie swoje komki. ;)
~Fran